गीति कविता, मान्छेले मलाई मार्दै थिए- बज्र कुमार राई

बोलिमा गोलि थिएन तैपनि मलाई मार्दै थिए
मान्छेको रमीते भीडमा मर्नु न बाँच्नु पार्दै थिए
लातै सहन्थे बरु हजुर मुखमा थुक पार्दै थि
मान्छे मान्छेको भीडमा हजुर मान्छेले मलाई मार्दै थिए

आफ्नैले मारेको त्यो क्षणमा बर्बरी आँसु झार्दै थिएँ
आत्मा नै नभएको आफ्नाले लाजशरम मेरो खोल्दै थिए
ज्यान मागे बरु दिन्थे हजुर जिउँदो लाश मलाई पार्दै थिए
आफ्नोले आफ्नैसँग हजुर मेरो चित्त काटी बाँड्दै थिए

मरीरहेको त्यो क्षणमा अझै मरीहाल् तँ भन्दै थिए
नहुनु सारोको जवाफमा अनुहार म छोप्दै थिएँ
कता हो कता जाँउ जस्तो हजुर मनभित्र अठोट खोज्दै थिएँ
गरेरै खान्छु भनेर हजुर अध्यारोमा हिड्दै थिएँ