कविता, अनाथ अभिव्यक्ति - बज्र कुमार राई

तिमी
जति निचोर
अनाथ मन
र,पिउन खोज
आँखाको रस।
चुहिदैन नुनिलो आँशु
र,तिमी पिउन सक्दैनौं पनि।
किनकि,
तिमीले पिउने आँशुमा
तिम्रै आलो रगत देख्नेछौ
सधै नै तिमीले।

तिमी
लाख सुइरो घोप
टुहुराको छातीमा।
र,दु:खाउन खोज
मुटु-कलेजो
अति नमिठोले।
दु:खदैन रत्तिभर
र, तिमी दाह्रा किट्दै
चिमोट्न सक्दैनौ पनि।
किनकि,
तिम्रो अनगिन्ति बचन सहँदै बाँचेको
तिम्रै निर्धन मुटु-कलेजो हो यो।

तिमी जत्तिसुकै
क्रुर बर्बरताको प्रदर्शन गर
र, मेटाइदिन खोज
उत्साहको जिन्दगी।
सक्दैनौ मार्न
र,तिमी खान सक्दैनौ पनि।
आफ्नै लाशको गतिलो चोक्टा।

भो
तिमी सपनाको साम्राज्यमा
टुहुराको दरबार बनाउछु नभन
र, नखोस उसको
एक्लोपनको
झस्कँदो निद्रा पनि।
केवल मान्छे!
प्रेममा बाँच्छ।
प्रेमले बाँच्छ।
सिर्फ प्रेम....