बज्र कुमार राई, गजल

आर्यघाटमा पुगेपछि पिलायौ पानी किन!
मरीसकेका आँखाबाट झिक्यौ नानी किन!

सकेसम्म कमाई दिने मेसिन थिएँ म त
खिल्लि उडाई भवानाको बनायौ कहानी किन!

रोइ,कराई छाती पिट्दै जतिसुकै माग मलाई
आउँदिन म फर्किएर बन्छौ अभिमानी किन!

रोग,भोकसँगै जीवन काटें फुट्टिकौडी लान्न म
मेरो लाशलाई देखाउछौ धनको खानी किन!

सुहाउँदैन दानधर्म मनै पापी भएपछि
मेरो नाममा सुक्का बाँड्दै बन्छौ दानी किन!

बाँचेसम्म छि:छि: दुरदुर सधैं सहें मैले
मरे पछि माया गर्ने यस्तो बानी किन!

गजल- बज्र कुमार राई

भित्रभित्र काँडैकाँडा, बाहिर यो मलमल किन र !
बढाऊ हात, थिच घाँटी, अब यो अलमल किन र !

आँशु थप्दै दीयो बाल्थें मैले ईश्वर तिमीलाई मान्दा
निभाइदियौ मनको बत्ती अब यो झलमल किन र !

तिम्रो नामका पींडाहरु निरस एक्लो एकान्त छ
न लेख्नु छ, न देख्नु छ, अब यो चलमल किन र !

साधन मात्र रहेछु म तिम्रो प्रेमको परिभाषा
खर्चेर मलाई खरिद, गर मस्ति, अब यो ढलमल किन र !

दाउरासरी चिर्नु चि-यौ तिम्रो लागि हरपल मर्दा
रोपेर लाठी, आउँदैन पालुवा, अब यो मलजल किन र

तिम्रो नामको दैनिकी (कविता - बज्र कुमार राई) E-mail Print PDF बज्र कुमार राई

तिम्रो
पूर्णत: उन्मात जिन्दगीका लागि
मैले बगाएका खुन-पसिना
किन सार्थक भएनन् प्रिय?
तिम्रो परिकल्पनामा।
के तिमी भन्न सक्छौ?
मेरो बलिदानको परिभाषा!
के तिमी गन्न सक्छौ?
मैले आजसम्म सहेका
तिम्रा दाँतका डोबहरु!
कति निष्ठुर र पापी हगि?
तिम्रो आडम्बर र मेरो माया!

म
हवालहवाल्ती खुन छाद्दै
मर्छु \ पुन: बौराउँछु
तिमी वेवास्ता
पिउँछौ \ पिलाउँछौ
त्यही खुन
तिम्रा प्रियजनहरुलाई।
तिमी मारीहाल्न पनि सक्दैनौं
वा म मरीहाल्न सक्दिन
किनकि, म त्रसित छु कताकता
तिम्रो प्रेमको आतंकमा।
कतै मेरो लाश
कुनै कसाहीको पसलमा
बेच्ने त होइनौं!?

यस्तो नसम्झ फेरी-
म मृत्‍युको कायर हुँ
मलाई त तिम्रो नाममा
जोतिनु छ अझै
मलाई त तिम्रो नाममा
आइलागेका यि दिन र ऋणहरुसँग
बदनामीको होली खेल्नु छ अझै
मलाई त आफू मरेर
तिमीलाई बचाउनु छ अझै
हरेक पल
तिम्रो आँखामा
हुतिहारा भएर।

भो
म यहाँ सुकाउँदिन
मेरो जिन्दगीको बिस्कुन।
र,गन्दिन पनि
तिम्रो उपहारका पींडाहरु।
मलाई त यही रसिलो छ
हरदम मेरो आँखामा
यो मेरो प्रेमको प्रतिफल!
यो मेरो समर्पणको नतिजा!
आहा! कति राम्रो भाग्य मेरो
क्षितिजमा दुब्दै गरेको घाम जस्तो
हगि प्रिय?

Comments (8)

गजल (बज्र कुमार राई)

मेरो जन्ति अन्तै जाँदा आत्तियौ रे तिमी!
मलाई गालि गर्दा गर्दै तात्तियौ रे तिमी!

म कति उपहास भएँ तिम्रो प्रेमीको भीडमा
मेरो प्रस्ताव च्यात्दै-फाल्दै मात्तियौ रे तिमी!

आफूलाई बेचिबेचि तिम्रो माग पुरा गर्दा
रोजी-छाडी खुशी किन्दै पात्तियौ रे तिमी!

तड्पीएर तिम्रो स्वरलाई मनबाट जोडी हिड्दा
अपहरणकारीको फोन कल जस्तै काट्टियौ रे तिमी!

तिमीलाई भेटी पोखाउनलाई मनको बह साँचि हिड्दा
छल्काएर वैंशको छाल अरुसँगै साट्टियौ रे तिमी!

छुट्याइ दिउँ फरक माया फुकाएर चुल्ठो भन्दा
माइकलहरुको जुल्फिसँगै बाट्टियौ रे तिमी!

गजल बाजरा कुमार राई

ढाली सक्यो वैरीले नै अब मेरो जित नसोध
आफ्नाले नै घेरा हाले अरु कोही मीत नसोध

एकोहोरो शंखध्वनि उस्तै बोल्छन् रामनाम सत्य
त्यही सत्य नै सत्य बरु अब मेरो रीत नसोध

शब्दहरु अष्पष्ट छन् भूलिसकें भाकाहरु
कोट्याएर खाटा घाऊ अब मेरो गीत नसोध

चड्दै जाँदा सेतो हिमाल पुरिए'नि म त बाँचे
सेक्दैछु म हिउँको दाग जाबो शित नसोध


जिन्दगीको किताब मैले आगोमाथि फालि दिएँ
त्यही किताबमा सबै जले अब मेरो प्रित नसोध

गजल; बाजरा कुमार रा/ii

ढाली सक्यो वैरीले नै अब मेरो जित नसोध
आफ्नाले नै घेरा हाले अरु कोही मीत नसोध

एकोहोरो शंखध्वनि उस्तै बोल्छन् रामनाम सत्य
त्यही सत्य नै सत्य बरु अब मेरो रीत नसोध

शब्दहरु अष्पष्ट छन् भूलिसकें भाकाहरु
कोट्याएर खाटा घाऊ अब मेरो गीत नसोध

चड्दै जाँदा सेतो हिमाल पुरिए'नि म त बाँचे
सेक्दैछु म हिउँको दाग जाबो शित नसोध


जिन्दगीको किताब मैले आगोमाथि फालि दिएँ
त्यही किताबमा सबै जले अब मेरो प्रित नसोध

गीत - "करोडौं छ दुनियाँ मायालुहरुको" - बज्र कुमार राई

करोडौं छ दुनियाँ मायालुहरुको
तर किन एक्लो हेला भएँ म
अंन्धा छन् देख्ने आँखाहरु
तर किन एक्लो मेला भएँ म

बगाएकै छु पसिना जीवन जिउनुमा
तर किन हरदम ठेला भएँ म
चलेकै छ समय मेरा भरोसाहरुमा
तर किन पलपल अबेला भएँ म


पढेकै छन् कथा मेरो जिन्दगीको
तर किन आज शर्कश भएँ म
मिठास छन् मनका सम्बन्धहरु
तर किन आज कर्कश भएँ म

तिम्रो नामको दैनिकी (कविता - बज्र कुमार राई)

तिम्रो
पूर्णत: उन्मात जिन्दगीका लागि
मैले बगाएका खुन-पसिना
किन सार्थक भएनन् प्रिय?
तिम्रो परिकल्पनामा।
के तिमी भन्न सक्छौ?
मेरो बलिदानको परिभाषा!
के तिमी गन्न सक्छौ?
मैले आजसम्म सहेका
तिम्रा दाँतका डोबहरु!
कति निष्ठुर र पापी हगि?
तिम्रो आडम्बर र मेरो माया!

म
हवालहवाल्ती खुन छाद्दै
मर्छु, पुन: बौराउँछु
तिमी वेवास्ता
पिउँछौ\पिलाउँछौ
त्यही खुन
तिम्रा प्रियजनहरुलाई।
तिमी मारीहाल्न पनि सक्दैनौं
वा म मरीहाल्न सक्दिन
किनकि,म त्रसित छु कताकता
तिम्रो प्रेमको आतंकमा।
कतै मेरो लाश
कुनै कसाहीको पसलमा
बेच्ने त होइनौं!?

यस्तो नसम्झ फेरी-
म मृत्‍युको कायर हुँ
मलाई त तिम्रो नाममा
जोतिनु छ अझै
मलाई त तिम्रो नाममा
आइलागेका यि दिन र ऋणहरुसँग
बदनामीको होली खेल्नु छ अझै
मलाई त आफू मरेर
तिमीलाई बचाउनु छ अझै
हरेक पल
तिम्रो आँखामा
हुतिहारा भएर।

भो
म यहाँ सुकाउँदिन
मेरो जिन्दगीको बिस्कुन।
र,गन्दिन पनि
तिम्रो उपहारका पींडाहरु।
मलाई त यही रसिलो छ
हरदम मेरो आँखामा
यो मेरो प्रेमको प्रतिफल!
यो मेरो समर्पणको नतिजा!
आहा! कति राम्रो भाग्य मेरो
क्षितिजमा दुब्दै गरेको घाम जस्तो
हगि प्रिय?

Add your comment
Your nam

म ढुङ्गा- बज्र कुमार राई

म ढुङ्गा- बज्र कुमार राई
म ढुङ्गा- बज्र कुमार राई7.2105

बाटोमा छु म

माटोमा छु म

जहाँ जहाँ तिम्रो जीवन

पाइतालामा छु म

टेक मलाई

कुल्च मलाई

या फुटाउ मलाई

जहाँ जहाँ तिमी चाहन्छौ

तिम्रो चाहनामा छु म

बहुलाउने खोला-खोल्छाको किनारामा छु म

हल्लिने समुद्रको छालमा छु म

जहाँ जहाँ तिमीसँग विनाशको गति आउँछ

तिम्रो प्रत्येक सुरक्षामा छु म

गाड मलाई

ठड्याउ मलाई

मिलाउ मलाई

या जोड मलाई

जहाँ जहाँ तिमी प्रयत्न गर्छौ

तिम्रो मिठो सपनामा छु म

झम्पल हान

मार्तोल ठोक

ओछ्याउ मलाई

थिच मलाई

सकेजति दबाउ मलाई

जहाँ जहाँ तिम्रो नियोजित योजना

तिम्रो हरेक सफलतामा छु म

कुँद मलाई

बुट्टाबुट्टामा

राख मलाई

चोकचोकमा

मन्दिरमा

गुम्बामा

चर्चमा

मस्जिदमा

या तिम्रो कुलमा

जहाँ जहाँ तिमी आस्थाको आकृति खोज्छौ

तिम्रो जिउँदो सम्पूर्णतामा छु म

म चिच्याउँछु

तिमी सुन्दैनौ

म रुन्छु

तिमी महसुस गर्दैनौ

तिमी प्रेम

म समपर्ण

तिमी शरीर म अस्थिपन्जर

जहाँ जहाँ तिमी बाँचेको हुन्छौ

तिम्रो सबै अस्तित्वमा छु म

म ढुंङा ।

कविता - "तिमीप्रतिको सदिक्षा" - बज्र कुमार राई

यदि
त्यो अन्तिम घडीमा
तिम्रो सामुन्ने घिटघिटाउँदै
तिमीबाट विदा हुने
अहोभाग्य मिल्यो भने
चाहेजति भकुर्नु मलाई
सराप्नु नानाथरी
थुक्नु\कुल्चनु
अनी झुण्ड्याई दिनु नांगै
चोकमा।
जहाँ अर्धकदको महान सालीक
मेरो बिजोक हेर्न
शदिऔं प्रतिक्षारत छन्।
त्यो बेला पनि-
बेइज्जत \ बेजात्रा भएर
अझै म माग्छु तिमीलाई।
मेरो दु:खाई
अनि खिल पल्टेका
अनगिन्ती घाउहरु।
तिमी जहाँ जहाँ
अलि अलि खाली खाली छन्
चिथोरिन बाँकी रहेका ठाउँहरु
त्यहाँ त्यहाँ,
आवेशले टोक्नु
हिनताबोधले नंग्रयाउनु।
फोर्नु छाती
निकाल्नु अन्तर अंगहरु
र,नियाल्नु रक्तबिहिन नलिहरु।
अनी बाँडी दिनु चोक्टा चोक्टा
प्रसाद
मन्दिर पेरिसरमा
देवताको सामुन्ने
भोकै,नांगै बाँचिरहेका
अर्ध मान्छेहरुलाई।
ति वेवारीश साना-साना नानीहरुलाई।
अनि,थाहा पाउनु थोरै
प्रेमको पारीभषा।
टुहुराको मन।
आफन्तको न्यानो स्पर्श।
यथार्थमा-
मान्छेको स्वरुप।
तर,मलाई
यसरी नै टोड्नु\फोड्नु\टुक्रयाउनु
कुनै कसुर नछाड्नु।
किनकी,
म मान्छेको दुनियाँमा
विश्वासको अपत्यारिलो हत्यारा हुँ।
हत्यारा....!!!
हत्यारा....!!!

Google Enter your search terms

गजल - "एक्लै म मरेर के गर्नु" - बज्र कुमार राई

तिमी मर्दैनौं मसँग एक्लै म मरेर के गर्नु!
पोखाइ दिन्छु आँशुको घैला भरेर के गर्नु!

तिम्रो यादको यात्री म खोज्छु बाटो तिमीलाई भेट्ने
तिमी बिछोड्न्छौ सात समुद्रपारी म खोला तरेर के गर्नु!

घर न घाटको मुर्दा म त बाँच्नु पर्दा विवशतामा
उड्दैछ धुँवा जलेर चिता अब रंङहरु छरेर के गर्नु!

अन्धकार भयो जीवनको वस्ती तिमीलाई नपाउँदा
लागेन घाम छाएन जुन अब टाढाको तारा झरेर के गर्नु!

रोपेका थियौं रंगिन सपना रुखो जीवनको फूलबारीमा
रोगी भो माया बाँचेन कतै अब खडेरीमा सरेर के गर्नु!

मुला (गजल: बज्र कुमार राई)

गाउँ छाडेर हिंडेको'थ्यो सिंहदरबार पसेछ मुला त
झुपडीको कुरा गर्थ्यो बंगलामा बसेछ मुला त

भन्ने गर्थ्यो भोट माग्दा सबै मेरा बा-आमा
बिर्सेंर जन्म दिने आकाशबाट खसेछ मुला त

रगत दिन्छु ज्यान दिन्छु यस्तै भन्थ्यो सधैं सधैं
हामी भने लडी रहयौं उचाहीं टाप कसेछ मुला त

कसलाई मार्यो कसलाई चुस्यो वा वा प्रगति
सच्चा भै कसम खान्थ्यो लोभलालचमा फसेछ मुला त

भोको हुन्थ्यो तिर्ख हुन्थ्यो सपनाहरु बाँडी हिड्दा
मागेर खान्थ्यो ढींडोरोटी हाम्रै पेटमा छुरा धसेछ मुला त

यो अन्याय,अत्याचारको नाइकेहरु को को हुन्
खोजि हुँदा चिन्लान् भनि खरानी घसेछ मुला त

गजल - "घाम लिएर आउनु तिमी" - बज्र कुमार राई

अध्यारो भो जीवन यहाँ घाम लिएर आउनु तिमी
अन्धा भए आँखा यहाँ द्रिश्टि भएर छाउनु तिमी

भोको पेट,नांगो शरीर अझै लुट्छन् डाकाहरु
उदास छन् मान्छे यहाँ चोखो प्रीति लाउनु तिमी

शैतान सोच,कोरी मन अझै लाउछन् नाराहरु
कर्कश भए आवाज यहाँ मिठो धुनमा गाउनु तिमी

आँशु सुक्यो,रगत बग्यो अझै बाँड्छन् सपानाहरु
स्तब्ध भए भावना यहाँ प्रेमी भएर धाउनु तिमी


माटो लग्यो,पानी लग्यो अझै बिक्छन् पापीहरु
देशको भूगोल जोगाइ राख्ने महान बिचार पाउनु तिमी

कविता - "जब म हराउँछु" - बज्र कुमार राई

कुनै रात अनयास
म तिमीबाट हराउनेछु
बेठेगान,बेखबर।
तिम्रो पलंङमा सुर्योदय छिरेर
सोध्ने छ मलाई
तिमीसँग।

तिमीले धेरै मन्दिरहरुमा खोज्नेछौ मलाई
तिमीले धेरै देवताहरुसँग सोध्नेछौ मलाई
अहँ,पटक्कै भेट्दैनौं
कुनै मन्दिरमा मलाई
कुनै देवातले भन्दैनन् पनि
मेरो ठेगाना तिमीलाई।

जब तिमी एक्लिन्छौ तिम्रै मनबाट
खोजी गर्ने छौ झनझन् मेरो
आफ्नो भन्नुको पहिलो पंङ्तीमा उभ्याएर।

तिमीले सम्झनेछौ\सम्झनै पर्छ पनि
तिम्रो घाँटीमा बाँधिएको
दाम्लोको गाँठो फुकाइ दिने मै हुँ
तिम्रो छातीमा गाडीएको किला उखेली दिने मै हुँ
तिम्रो गलामा दबिएको आवाज निकालिने मै हुँ
तिम्रो पेटमा पसिनाको रस भरिदिने मै हुँ
तिम्रो यहाँसम्मको जिन्दगीको उटघाटन गरिदिने मै हुँ
आँख अगाडि थिएँ-
देखेनौं त के गरुँ म!
अब नसम्झेर सम्झनु पर्छ तिमीले।
तिमी अति डुब्नेछौ
मेरो खोजिमा
जताततै.

तर नखोज है-
त्यो सुन्दर घरको
झ्यालढोकाहरुमा
कोठाहरुमा
भित्ताहरुमा
तेताकतै-
म पाइला भएर हिंडिरहेको हुन्न।
म लाश भएर निंदाइरहेको हुन्न।
म स्‍मृति भएर झुन्डिरहेको हुन्न।
तर तिम्रो खोजी निरन्तर हुनेछ।
त्यो असंमभब....
हामी नदीका दुई किनारा!!
हामी एउटै सिक्कामा दुई पाटा!!