कविता - "तिमीप्रतिको सदिक्षा" - बज्र कुमार राई

यदि
त्यो अन्तिम घडीमा
तिम्रो सामुन्ने घिटघिटाउँदै
तिमीबाट विदा हुने
अहोभाग्य मिल्यो भने
चाहेजति भकुर्नु मलाई
सराप्नु नानाथरी
थुक्नु\कुल्चनु
अनी झुण्ड्याई दिनु नांगै
चोकमा।
जहाँ अर्धकदको महान सालीक
मेरो बिजोक हेर्न
शदिऔं प्रतिक्षारत छन्।
त्यो बेला पनि-
बेइज्जत \ बेजात्रा भएर
अझै म माग्छु तिमीलाई।
मेरो दु:खाई
अनि खिल पल्टेका
अनगिन्ती घाउहरु।
तिमी जहाँ जहाँ
अलि अलि खाली खाली छन्
चिथोरिन बाँकी रहेका ठाउँहरु
त्यहाँ त्यहाँ,
आवेशले टोक्नु
हिनताबोधले नंग्रयाउनु।
फोर्नु छाती
निकाल्नु अन्तर अंगहरु
र,नियाल्नु रक्तबिहिन नलिहरु।
अनी बाँडी दिनु चोक्टा चोक्टा
प्रसाद
मन्दिर पेरिसरमा
देवताको सामुन्ने
भोकै,नांगै बाँचिरहेका
अर्ध मान्छेहरुलाई।
ति वेवारीश साना-साना नानीहरुलाई।
अनि,थाहा पाउनु थोरै
प्रेमको पारीभषा।
टुहुराको मन।
आफन्तको न्यानो स्पर्श।
यथार्थमा-
मान्छेको स्वरुप।
तर,मलाई
यसरी नै टोड्नु\फोड्नु\टुक्रयाउनु
कुनै कसुर नछाड्नु।
किनकी,
म मान्छेको दुनियाँमा
विश्वासको अपत्यारिलो हत्यारा हुँ।
हत्यारा....!!!
हत्यारा....!!!

Google Enter your search terms