कविता , अन्तिम सम्बन्ध , -बज्र कुमार राई

म दुर्भाग्यबस थलिएर
भावनाको चिसो ओछ्यानमा
अचाक्ली मर्थें पलपल।

तिमी उर्दी हाल्थ्यौ-
निश:कोच हरियो बाँसको।

म आशा राख्थें-
कतै तिम्रो फलाम मन
पग्लन्छ कि!
मेरो आँशुको आरनमा।
बिडम्बना!
पूर्णत: मेरो चिहान खनाउनमा
ब्यस्त रह्यौ तिमी|

सम्भबत:
म मरेको नहुदो हुँ
तिमीले मुखमा
पट्टी बाँधेर
गाड्न लगायौ
जिउँदै मलाई।

अन्तत:
तिमीले देखायौ-
छाती पिटिपिटी
रगत मरेको दु:खद प्रमाण।

यहाँनेर नै,
मलामी हाँसे गलल
तिम्रो चारित्रिक नौटंकी देखेर।
किनकी,
म शकुशल
तिम्रो पछाडि उभिएर
हेर्दै थिएँ
तिम्रो प्रघाढ प्रेम
ममाथि कति रहेछ भनेर।

भैगो,
यहाँ अब
यी भाडाका मलामी
खरिद गरेर
तिमीलाई उधोमुन्टो
तड्पाइ तड्पाइ गाड्न चाहन्न म।

आखिर !
त्यो एकदिन आउँछ-
तिम्रो गोहीको आँशु सकिन्छ
र,तिम्रो मृत्‍युको आरम्भ हुन्छ
यस्तै पलपल।

म त यसै पनि-
तिम्रो डि.एन.ए.मा
मिल्दो मरेर
नमिल्दो जन्मेको छु फेरी
मेरो यथार्थसँगै....