कविता - "गरीब र दैव सत्य" - बज्र कुमार राई

मान्छेको बजारमा
गरीबीको अभावमा
गरीब बिक्दैन
नांगिदैमा।
तनमा
मनमा
भावनामा
न कुनै सिद्धान्तमा
न त कुनै नौलो आयाममा नै।

उ त मात्र जन्मन्छ-
एकछीनको यौनक्रिडाले
मान्छेको स्वरुप लिएर।
आफैंमा बोझ भएर
भोक भएर
शोक भएर
अन्त्यहीन समबेदना....

यो दोष होइन-
जन्माउने र जन्मिनेको
अभिसप्त भाग्यमा।
ए सृस्‍टिमोचक!
बिधातालाई पाता फर्काएर कोर्रा हान
झनझन् उनी दैवको नामले
पक्षघाती भएकी छे।

बिन्ति छ दैव!
असमान बनाउनु नै छ भने-
नछुट्याइ नहुने नै हो भने-
भैहाल्यो नि त!
गरीबलाई
भोक लाग्ने पेट नदेउ!
आँशु बग्ने आँखा नदेउ!
शोक गर्ने मन नदेउ!
रोग लाग्ने शरीर नदेउ!

यो प्रयत्नको प्रयोगशालामा
गरीबीको अनुशाशीत पंक्ती मारेर
परिक्षण गरी हेर-
यहाँ पनि
तिमी घुषखोरी हुनेछौ
मनोमानी गर्नेछौ

उफ! नतमस्तक छ
गरीब र गरीबी!
कुनै अबसरमा
कुनै योगदानमा
कुनै सफलतामा
मान्छेको बजारमा।



बज्र कुमार राई