थाहै नपाई आज किन आँशु झरेछ
तिमी बिना एक्लै बाँच्ने आशै मरेछ
आफुभन्दा प्यारो मान्ने यो जिन्दगीले
तिम्रो पाइला पछ्याउँदै खोला तरेछ
मभित्र अति हुने तिम्रो यादको भुकम्पले
यो मुटुको कुना कुना हलचल गरेछ
रहर मार्दै बाँच्नु पर्ने मेरै विवशताले
म बस्ने मनको वस्ती अन्तै सरेछ
मेटेर'नि नमेटिने लेखेको लेखान्तमा
सबै दोष र सरापहरु मलाई परेछ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment