poem बोइङ्ग र सपनाहरु, -बज्र कुमार राई

प्रत्येक पल
मभित्रको धर्ती
क्रमश: छाड्दै छाड्दै
बादलहरुको स्वप्नील सम्राज्य माथि माथि
बोइङ्ग उड्छ आकाशतिर
र, यो रोकिन्छ समुद्रपारी
आन्जान धर्ती आकाशमा
जहाँ म बेचिएको हुन्छु।

मेरो उडिजाउँ जस्तो उमेर
सम्झौतामा कैद हुन्छ वर्षहरुका लागि
अब म-
उही नामको
उही शानको
अनि
उही उही र केहीको रहन्न
मात्र श्रमीक् म।
मसँग-
भारीका भारी सपनाहरु हुन्छन
बोकाइएका \ जबरजस्ती बोक्नु परेका
आशादीत सपनाहरु।
जसबाट म
उम्केर भाग्न सक्दिन
चिच्याउन \ रुन \ कराउन केही पाउँदिन।

बाँच्नुको भन्दा
मर्नुकै \ मारीनुकै त्रास पालेर
हरेक उज्ज्यालो \ अध्याँरो
छिचोल्नुपर्छ मैले।

यही केही वर्षमा-
फेरी मलाई बोइङ्गले
बाहल श्रंखला बीच उडाउँदै उडाउँदै
मेरो धर्तीमा ओर्हाल्नेछ
यही बीचमा मलाई
केही कमाउनुछ \ केही बचाउनुछ
सुटकेसभरी उपहारहरु जुटाउनुछ
साँच्चै खुशी खुशीले जीवन काटाउँनुछ।

अफशोच,
मेरै भाग्य पर्‍यो भने
विगत इराकको
लेखान्त हुनेछ त्यो।
मैले बिर्से भने-
शवासप्रशवास मरुभूमिमा
संघर्ष हुनेछ जिन्दगीको त्यो
मेरै आँखाले देख्यो भने
चुरोटले पोलिएका
आइरन डामिएका
बलात्क्रत शरीर
दिदी बहीनीको।
मैले भेटें भने जेलमा
ज्यान मुद्दामा फसाइएकी डोल्मालाई
मसँगै मेरो दुखनेछ
मसँगै मेरो राष्ट्रियता उठ्नेछ
र, फेरी बाढी आउनेछ रगतको
मानव वस्तीहरु डुबाउँदै डुबाउँदै।
यो नै शुरुवात र अन्तय हुदैंन
उडिरहनेछ बोइङ्ग
देखिरहनेछ सपनाहरु
जसरी मैले देखें-
बोइङ्ग र सपनाहरु......

poem तिमी, बज्र कुमार राई

यो कुष्ट जीवनमा
तिमी वसन्त आयौ
तिमी
कहिल्यै समयान्तरमा
ठोक्किएर।लडेर
बिर्सिएर प्रेम
आँधितुफान नहुनु भोगाईमा।
नउडाउनु भरोसाका छानाहरु
उताकतै नाआउनु साइफन
नउराल्नु शान्त समुद्रका छालहरु
नबगाउनु
यो जिर्ण जीवन
हिड्दै गरेको सडकबाटै।


यो बाँझो तिर्खाहरुमा
तिमी
बाँध फुटेर
नउर्लनु
नडूबाउनु डूबेर
शौभाग्यवस बाँच्दै गरेको जिन्दगी।
नधमिलिनू मुहान तिमी
बगिरहनु अबिराम
रक्तनलीहरुमा।

यो कठांग्रिएको आस्थामा
तिमी
रोगमा
भोकमा
शोकमा
सम्पूर्णतामा
प्राण बनेर आयौ
तिमी
नआत्तिनु
नमात्तिनु
नतात्तिनु
जीवनको हरेक दुरदशाहरुमा।

यो जीन्दगीको एउटै र
एकबारको यात्रामा
कथांकाल साथ छाडीहाले भने मैले
जलाई दिनु मलाई
कुनै अस्तु अवशेष बाँकी नरहोस मेरो
तर जल्दा नै पनि
सकिंदा नै पनि
तिम्रो स्‍मृति
तिम्रो प्रेम-सागर
यो तिम्रो गुणै-गुणले थिचिएको
पिरिएको
आफैंभित्र छ्ट्पटाइरहेको
अपुरो \ अधुरो
आत्म मेरो
तिमीप्रतिको समर्पणबाट
जलेर
कसरी सम्झिन्छ होला र।
हगि प्रिय?

माग(कविता)बज्र कुमार राई

उसले मागेको होइन-
सिंगो शहर र बंगला
उसलाई नचुहिने छाना देउ

उसले मागेको होइन-
अर्काको धर्ति-आकाश
उसलाई आफ्नो देशको अनुभुति देउ

उसले मागेको होइन-
विदेशबाट बाकसमा लाश
उसलाई गरिखाने ठाउँ देउ

उसले मागेको होइन-
पुरातन विचार र ओिलिएको कर्म
उसलाई संसार पछ्याउने प्रविधि देउ

उसले मागेको होइन-
भ्रस्टचारमा जागिर जोख्ने रास्ट्रसेवक
उसलाई सरल,सुलभ शुशान देउ

उसले मागेको होइन-
होडिङ्बोर्डको अंग्रेजी विग्यापन र शिक्षाको ब्यापार
उसलाई एुटा पाठशाला देउ

उसले मागेको होइन-
किड्नी झिक्ने अस्पताल
उसलाई एुटा स्वास्थ्य केन्द्र देउ

उसले मागेको होइन-
भाषाण बांड्ने खुल्लामन्च
उसलाई एुटा चौतारी देउ

उसले मागेको होइन-
नेताको जुलुस र विवादको सिंहदरबार
उसलाई असल नेत्रित्व देउ

उसले मागेको होइन-
कुक्रित्य र कालो धन
उसलाई नैतिकता र सफा मन देउ

शुभकामना छ!
असल भएर महान बन
उसलाई सुनौलो शुरुवात देउ ।


--------------------------------------------------------------------------------
See what's on at the movies in your area. Find out now.

गजल बज्र कुमार राई

अपराधि ठानुन् मलाई रगत-नाता टोड्दैछु म त
तिम्रो प्रेमको सहाराले जेलको भित्ता फोड्दैछु म त

यी आँखा नि' सुख्खा भए मनलाई थाम्न नसकेर
तिम्रो यादमा सुक्दै गएँ बाँकी हड्डी घोट्डैछु म त

आफन्तमा खोटो भएँ आफ्नो नामको खोज्दै जाँदा
जोडेर भाग्यरेखा तिम्रो बाटोतिर पाइला मोड्दैछु म त

कति बाँचुँ तिमी बिना संसार एक्लो भएपछि
घटाएर मेरो आयु तिम्रो उमेर जोड्दैछु म त

भेटिन कतै टुहुराको सपना झ्याउ जिन्दगी खोज्दै जाँदा
त्यागेर प्राण तिम्रो काखमा अलिकति बिस्मात् छाड्दैछु म त

कविता, समयको बोधार्थ,- बज्र कुमार राई

समय!
गरीबको भावनासँग
समर्पित माया गाँसेर
बारम्बार र बारम्बार
बलात्कार गर्यौ-
बिच सडकमा तिमीले
सोझा,निमुखा र निर्धाहरुको।

ति निर्मम रातहरु उज्यालै छन्
ति निर्दोष अत्या\आत्महत्याहरु आलै छन्
कहालीलाग्दो आँखामा-
जवान छोराहरुको घाँटीमा
इराक रेटिनुभन्दा विभत्श्य
शरीर काटिए,मारीए

कति डांडापारीका घामजुनहरु
दिदीबहिनी र नाबालकहरु
क्षत् विक्षत लाश भए
कति जले निमेषभर
घर,गाँउ-बस्ती र मान्छेका सदरमुकामहरु।
साँच्चै त्यो-
भोगाइ र दु:खाइमा
हिरोशीमा र नागाशाकीभन्दा कहाँ कम छ र!

समय!
भो नाऔ-
मान्छेको विचारमा देश खोस्नलाई
गोलाबरुद्, बम विस्फोट भएर।
बाँच्न देउ-
विधुवीको भोको जिन्दगी
हुर्कन देउ-
खोलेफांडोले आधा पेट अघाएर
सुँक्सुकाउँदै निद्रा खोजिरहेका
त्रसित लालाबालाहरुलाई।
मर्न देउ-
उमेरभरको सहज म्रीतु
चहुरी अनुहारहरुलाई।

समय!
भो कहिल्यै नाऔ
यताकतै पनि
कुनै वाद प्रतिवाद बोकेर
नगर-
बहुला अतिक्रमण
मान्छेको गतिशिल क्रमिकतामा।
नमाग-
कुनै संकल्पमा
बलिदान र शाहदतहरु।
अब हामी
युगान्तरको पछौटे बिमार मारेर
हातेमालो गाँस्न चहन्छौं
हामी शान्तिदुत भएर
तिम्रो गतिमा डौड्न चाहन्छौं
समय्!
तिमी साधुवाद!!!
समय!
तिमी जिन्दवाद!!!

गीति कविता, मान्छेले मलाई मार्दै थिए- बज्र कुमार राई

बोलिमा गोलि थिएन तैपनि मलाई मार्दै थिए
मान्छेको रमीते भीडमा मर्नु न बाँच्नु पार्दै थिए
लातै सहन्थे बरु हजुर मुखमा थुक पार्दै थि
मान्छे मान्छेको भीडमा हजुर मान्छेले मलाई मार्दै थिए

आफ्नैले मारेको त्यो क्षणमा बर्बरी आँसु झार्दै थिएँ
आत्मा नै नभएको आफ्नाले लाजशरम मेरो खोल्दै थिए
ज्यान मागे बरु दिन्थे हजुर जिउँदो लाश मलाई पार्दै थिए
आफ्नोले आफ्नैसँग हजुर मेरो चित्त काटी बाँड्दै थिए

मरीरहेको त्यो क्षणमा अझै मरीहाल् तँ भन्दै थिए
नहुनु सारोको जवाफमा अनुहार म छोप्दै थिएँ
कता हो कता जाँउ जस्तो हजुर मनभित्र अठोट खोज्दै थिएँ
गरेरै खान्छु भनेर हजुर अध्यारोमा हिड्दै थिएँ

कविता, तिम्रो जन्मप्रति, -बज्र कुमार राई

तिम्रो यो जन्मको खातिर
टाउकोमा कात्रो बाँधेर जिउँदै
हामीले थुप्रै बिभत्स्य मृत्‍युको
रङ्गीन होली खेल्यौँ -
अफ्नै छरपष्ट सपनाहरु
आफ्नै छातीमाथि
निर्वाध आगो सल्काउँदै।

यस्तो लाग्थ्यो-
जसरी हामी मारिन्छौं
गाडिन्छौं \ जलाइन्छौं
माटोको काखमा।
त्यसरी नै,
हामी उम्रन्छौं पनि
रगतको गुलाब भएर
यो माटोको सुन्दर बगैंचामा।
र,हाम्रो वालिदानको फैलिंदो सुगन्धमा
रोपिंदै जानेछन् \ फैलिंदै जानेछन्
श्रद्धासुमन फूलहरु।

यो तिम्रो जन्मले-
यो माटोमा
सबै फूलहरुको फूल्ने चाहनाहरु समान बन्नेछ।
र, रङ्गीबिरङ्गी फूलहरुको
हँसिलो अनुहारमा
पुर्णत : एुटा देश रमाउन पाउनेछ।
यही सदिच्छाको पदचिन्हहरु टेक्दै
सबै शान्ति र समुन्नतिहरु
हामीसम्म आएर
निर्ढुक्क बस्नेछन्।

अब तिमी हुर्किसक्यौ यो माटोमा
हाम्रो आस्था, विस्वास् र भरोसामा
तिमी आफ्नो विजयमा
आफैं पराजित बनेर
नभाग्नु हाम्रो मनोकांक्षाहरुबाट।

हामीले अफसोच मान्नुपर्‍यो भने
तिम्रो यो जन्मलाई
शायदै जन्मन्छौ-
फेरीफेरी तिमी
हाम्रो समर्थनको कोखहरुबाट।

गीत, सपना भने देखिरहें - बज्र कुमार राई

कति मीठो हुन्थ्यो होला यो प्रेम झैं जीवन भए।
बाँचिरहुँ लाग्थ्यो होला तिमीसँगै जिउँन पाए।

रहर थियो कतिकति भड्किरहयो यताउति।
सपना भने देखिरहें तड्पीरहयो जिन्दगानी।

एकदिन त यस्तो आउला तिमीविना मरी जाँउला।
मलामीको हातमा भने चिट्ठी तिमीलाई छोडी दिउँला।

नपढ्नु मलाई सक्यौ भने बरु आँखाले बगाउनु।
मान्छे विनाको कागजी कथा आगोले जलाउनु।

दुनियाँमा यस्तै चल्छ, दुखियाको हार नै हुन्छ।
भाग्य सार्‍है खोटो रहेछ सम्झनामा मन रुन्छ।

सिन्दुर र मेरो कथा, बज्र कुमार राई kawitaa

रगत जस्तै-
रातो,साँचो र खाँचो छ भनेर
आगोको सपथ खानेको हातबाट
मैले सिन्दुरको दासत्व स्वीकार गरें।


त्यही क्षणबाट नै-
म जन्मदाताबाट
रगत-नाताबाट
नमज्जाले विछोडिएँ।

त्यो सिन्दुरको नाममा
मेरो नाम हरायो
मेरो स्वर हरायो
मेरो मनोकांक्षा हरायो

म अर्धाङ्गिनी भएँ
म आईमाई भएँ
यथार्थमा मेरो अर्को जन्म भयो।

सिन्दुर भनेको-
म बाँधिनुमा
एउटा निरंकुश शाशकले
ममाथि शाशन गर्नु रहेछ भनेर
मैले मेरो निरीहता बुझें-

म मर्नुभन्दा मारीनकै लागि हो
मैले लुटाईरहनमा भाग्य ठान्नु पर्छ
मैले उसको पाउलाई मेरो शीर मन्नु पर्छ।

यसरी,
म उसको त्रिष्णामा प्यास भएर
म उसको आवश्यकतामा दासी भएर
म उसको खुशीमा हाँसो भएर
म उसको मर्यादामा सीता भएर
मात्र बाँचिरहे। मात्र बाँचिरहे।

एकदीन,
आमाले भन्नु भो
छोरी! म स्पष्ट बुझ्छु
सिन्दुर र तेरो कथा

फरक यति हो-
तँ सिन्दुरसँग पीडाको अनुभूति गर्छस्
म सिन्दुरभित्र उन्मुक्तिको खोजी गर्छु
सिन्दुर र रगत रातै हुन्छ
सिउँदो रंगाउने हात पो पापी हुन्छ

मैले सोधें-
आमा! के अब म त्यो पापी हात काटीदिउँ त?
आमा अनुत्तरीत हिड्नु भो
मलाई छाडेर
तर मैले यो कथाको अन्त्य गर्नु'छ।
किनकी बारंम्बार नबल्झोस कतै पनि
सिन्दुर र मेरो कथा।

कविताः एउटा देशको वर्तमान सन्दर्भ -बज्र कुमार राई

प्रत्येक मान्छेको छातीभित्र
वर्तमान चर्केकोछ
आवेश बढ्दैछ
संकीर्णता उठ्दैछ
कतै यो फुट्दैछ
कतै यो सल्कँदैछ
सबैलाई देश चाहिएकोछ।
र, नै माटोवादीहरुको नंग्राबाट
देशको मुहार नराम्ररी कोतरिएकोछ।

इतिहासमा कहिल्यै नहारेको बहादुरी
व्याख्या गर्ने बुज्रुकहरु
एउटा दुलोमा लुकेर
दृष्टिकोणको बाली
कुटुकुटु सिध्याउँदैछन् !

आमाभन्दा महान हुन्छ देश भनेर
बुझेका जवान देशप्रेमीहरु
कसको बहकाउमा भड्किँदैछन् ?
कुन त्यस्तो स्वर्णिम स्वार्थ प्राप्तिमा
आफ्नी आमाको शरीर
छिमेकीले काटिरहेको सहँदैछन् ?

अस्ति मात्र-
नागरिकता जित्यौं भनेर
निमुखालाई सन्देश बाँड्दै हिँड्नेहरु
कुन अभिप्रायको निम्ति
आमाको पेट फुटाएर
कुन बंगलामा
के-के योजना बुन्दैछन् ?
के-के सम्झौता गर्दैछन् ?
हिजो मात्र-
पेटको लागि
बिमारको लागि
आँशुको लागि
तपाई-हाम्रो गर्विलो भविष्यको लागि भनेर
माटोको बिकट गाँउँवस्तीहरुसँग
कात्रो देखाएर
प्रेम गाँस्नेहरु
कुन विषालु हावाको भुमरीमा फँसेर
रनभुल्ल छन् ?
आफ्नै विजयको रंगहरुसँग हारेर
कस्तो सिद्धान्तको प्रतिपादनमा छन् ?

सयौं वर्षपहिले
समयले फालिसकेको
एकात्मक टोपी र लौरोलाई
अवतार मानेर
मान्छे र देशमाथि
हुकुम चलाउँदै
मस्तीको जिन्दगी बिताउनेहरु
कुन ‘चेस बोर्ड’मा विचारमग्न छन् ?
कस्तो सही मौकाको प्रतीक्षामा
कुन चाल समातेर कहाँ-कहाँ बसेकाछन् ?

भर्खरै मात्र -
समयलाई जालमा पारेर
देशको समथर भू-भाग
हाम्रै मात्र हो भन्दै
देशको सम्पैर्ण भूगोल बिर्सनेहरु
कुन परचक्रीको धिन्ताङमा
पाखण्डी नाच नाच्दैछन् ?
कुन भाषा-धर्मको महासंग्राम गराएर
राष्ट्रियता ढाल्दैछन् ?

यतिबेला देशलाई-
सच्चा पहरेदार चाहिएकोछ
हामी मौन रमिते लाटाहरुलाई पनि
देश चाहिएकोछ ।
र, नै देश अलमलिएकोछ ।

(गीत) बाँचिदिन्छु मधुरो-बज्र कुमार राई

हेर्नुमा त घाम नै थिएँ
छायाँ बोक्नु पर्‍यो मैले
कर्ममा त राम नै थिएँ
वनवास भोक्नु पर्‍यो मैले

विधाताले यस्तै लेख्यो
भाग्य मेरो छानी-छानी
यो जिन्दगी यस्तै रै’छ
कतै घाम, कतै पानी

कुन रावणले हरण गर्‍यो
छल गरी मेरो नासो
जीवन मार्न किन लाग्छ
मेरो प्रेम मलाई पासो ?

आज म एक्लो भएँ
प्रेमीको बजारमा
कहींकतै छैनौं प्रिय
यो दुनियाँको हजारमा

केवल मेरो समर्पण छ
कथा रह्यो अधुरो
जूनकिरीको जून भएँ
बाँचिदिन्छु मधुरो

कविता ,मान्छेको अनुभूतिमा साँडेहरु -बज्र कुमार राई

साँडेहरु,
मान्छेको बिस्कुन थिचेर
लालीगुरांसको खून चपाउँदै
आवाजहरुको मूलबाटोमा
एउटा अपूर्ण निद्रा सुतिरहेछ।
भनेका थिए-
मान्छेहरुले मुस्कुराउँदै
अब कदापि साँडेहरुको अस्तित्व
यो झुल्के घामसँग उदाउने छैन
सगरमाथा उचालेर
भर्खरै ओर्लेका
गन्तव्यशील पाइलाहरुको
गर्विलो अनुभूतिले
यो धर्ती साँडेहरुको
प्रत्येक ओछ्यानमा फाट्नेछ
र पुन: जोडिनेछ।
अब,
साँडेहरुको कुनै विर्य प्रभावित सपनाहरु
मान्छेको दिनरातमा
बलात्कार गर्न आउने छैन
दुर्भाग्य भनौं मान्छेको
धर्ती फाटेन-
वलिदानको सिमानामा।
माटोभित्र बुद्धका गतिशील टाउकोहरु
उम्रन खोजिरह्यो, खोजिरह्यो
ती टाउकाहरु
साँडेहरुले मान्छेको आँखा फोडेर
र्‍याल र्‍याल्ती चपाइरहयो, चपाइरहयो….
साँडेहरुले,
मन्दिरमा
मस्जिदमा
चर्चमासाँडेहरु,
मान्छेको बिस्कुन थिचेर
लालीगुरांसको खून चपाउँदै
आवाजहरुको मूलबाटोमा
एउटा अपूर्ण निद्रा सुतिरहेछ।
भनेका थिए-
मान्छेहरुले मुस्कुराउँदै
अब कदापि साँडेहरुको अस्तित्व
यो झुल्के घामसँग उदाउने छैन
सगरमाथा उचालेर
भर्खरै ओर्लेका
गन्तव्यशील पाइलाहरुको
गर्विलो अनुभूतिले
यो धर्ती साँडेहरुको
प्रत्येक ओछ्यानमा फाट्नेछ
र पुन: जोडिनेछ।
अब,
साँडेहरुको कुनै विर्य प्रभावित सपनाहरु
मान्छेको दिनरातमा
बलात्कार गर्न आउने छैन
दुर्भाग्य भनौं मान्छेको
धर्ती फाटेन-
वलिदानको सिमानामा।
माटोभित्र बुद्धका गतिशील टाउकोहरु
उम्रन खोजिरह्यो, खोजिरह्यो
ती टाउकाहरु
साँडेहरुले मान्छेको आँखा फोडेर
र्‍याल र्‍याल्ती चपाइरहयो, चपाइरहयो….
साँडेहरुले,
मन्दिरमा
मस्जिदमा
चर्चमासाँडेहरु,
मान्छेको बिस्कुन थिचेर
लालीगुरांसको खून चपाउँदै
आवाजहरुको मूलबाटोमा
एउटा अपूर्ण निद्रा सुतिरहेछ।
भनेका थिए-
मान्छेहरुले मुस्कुराउँदै
अब कदापि साँडेहरुको अस्तित्व
यो झुल्के घामसँग उदाउने छैन
सगरमाथा उचालेर
भर्खरै ओर्लेका
गन्तव्यशील पाइलाहरुको
गर्विलो अनुभूतिले
यो धर्ती साँडेहरुको
प्रत्येक ओछ्यानमा फाट्नेछ
र पुन: जोडिनेछ।
अब,
साँडेहरुको कुनै विर्य प्रभावित सपनाहरु
मान्छेको दिनरातमा
बलात्कार गर्न आउने छैन
दुर्भाग्य भनौं मान्छेको
धर्ती फाटेन-
वलिदानको सिमानामा।
माटोभित्र बुद्धका गतिशील टाउकोहरु
उम्रन खोजिरह्यो, खोजिरह्यो
ती टाउकाहरु
साँडेहरुले मान्छेको आँखा फोडेर
र्‍याल र्‍याल्ती चपाइरहयो, चपाइरहयो….
साँडेहरुले,
मन्दिरमा
मस्जिदमा
चर्चमा
गुम्बामा
प्रत्येक मान्छेको अनुहारको बनोटमा
आदि् अनादिमा
आस्था् अस्मितामा
कालो पिसाव बगाइ दिएर
सम्पूर्णतामा
मान्छेकै छातीभित्र
प्रतिशोधको आगो सल्काइदियो।
र, यो आगोले देश र मान्छे जलाइरहेछ।
मान्छेले,
देवता, दानव, भूतप्रेत अनि भूगोलको
आदीम र अनेक युद्धहरु जितेकोछ।
तर,
किन मान्छे
साँडेसँग पराजित
गोबर अनुहारहरु स्वीकारिरहन्छ ?
किन माटोको गर्भिणी ममता कुल्चेर
साँडेहरु जन्मिरहन्छ ?
ओ मान्छे !
यो मिर्मिरेको पूर्वसन्ध्यामा
औ-
चन्द्र, सूर्य फहराउँदै
नयाँ स्वरहरु गुन्जाउँदै
इन्क्लाव ! इन्क्लाव !! इन्क्लाव !!!
त्यो तिम्रो देशको लागि
त्यो मान्छेको उन्मुक्तिको लागि
यसपटक, छेक बरु
समय नै अभागी हो भने पनि
यो विभत्स मान्छेको मनभन्दा
किन्चित फरक हुँदै हुँदैन।
मान्छेले जितेकैछ, जित्नुपर्छ
हरेक समयका साँडेमय अवरोधहरु…..

कविता, शहरबाट खातेको वक्तब्य ,बज्र कुमार राई-

यो शहर मेरो पनि हो
तर होइन-
यहाँका कुनै घर, बंगला र चुलिंदो भवनहरु।
मेरै त हुन नि!
यहाँका सडक गल्लि, रत्नपार्क, आकाशेपुल र खुल्ला मठमन्दिरहरु

मलाई यहाँ जहाँपनि भेट्न सक्नुहुन्छ!
पशुपतिको छेउमा वाग्मतीको अनुहार जस्तो
म कतै गन्हाइरहेको हुन्छु फोहोरसँग
म कतै सुतिरहेको हुन्छु कुकुरसँग
म कतै मागिरहेको हुन्छु भिख तपाईसँग।
मसँग तपाईले बोल्ने भाषा छ
मसँग तपाईको जस्तै धर्म छ
मसँग तपाईको जस्तै राष्ट्रियता छ
नियालेर हेर्नुस त मलाई
तपाईंको हुबहु मिल्ने मसँग धेरै कुराहरु छ

मसँग मात्र छैन
मेरो वास्तविक
आमा- बाउ
नातेदार र नागरिकता।
तर यहाँ सबैले चिन्छन मलाई
'खाते' भनेर।
अब भन्नुस् यो शहर मेरो हो कि होइन?

मेरो ठेगाना यही शहर हो
म गाँउमा बस्दिन
तपाईलाई निकै थाहा छ
गाँउमा चोर्न पाइन्न
गाँउमा लुट्न पाइन्न
गाँउमा मार्न पाइन्न
गाँउमा लुक्न पाइन्न
गाँउमा भाग्न पाइन्न

गाँउमा सुन्धारा हुदैन
गाँउमा रत्नपार्क हुदैन
गाँउमा ठमेल हुदैन
गाँउमा हुदैन-
चौबिसै घन्टा खुलेआम चेलि बेच्ने अड्डाहरु।
गाँउमा हुदैन-
नांगो नाच, कर्कश आवाज, जुवाघर
र, कुमान्छे बनाउने अखडाहरु।
गाँउमा हुदैन-
सिंहदरबार, बालुवाटार र मुगदर्शकहरु
भन्नुस त तपाई आफैं
के तपाई बस्न सक्नुहुन्छ गाँउमा?
के तपाईको ठेगाना छ गाँउमा?
अँह तपाई चाहंदैमा भाग्न सक्नहुन्न
यो शहरबाट।

यो शहरमा तपाईको आँखाहरु डुलेकाछन्
तपाईको सपनाहरु छरिएका छन
तपाईले धेरै जान्नु भएको छ यो शहरलाई।
तपाईले धेरै रोमान्स गर्नु भएको छ यो शहरमा
यसर्थ,
यो शहर मेरो भन्दा तपाईको बढी हो।
मलाई त 'खाते' भन्छन् यँहा
तर, तपाईलाई म के भनौं?
यो शहरमा आजकल म
तपाईको नाम खोज्दैछु।

ओ मेरी परदेशी प्रियसी ! (गीत) E-mail Print PDF बज्र कुमार राई

ओ मेरी परदेशी प्रियसी !
तिमीलाई यति माया म गर्दोरहेछु
प्रत्येक मेरो ढुकढुकीलाई छामे]
तिमीबिना हरेकपल म मर्दोरहेछु

विश्वास त तिमीलाई के लाग्थ्यो र!
न मलामी न घाट म जल्दोरहेछु
दुनियाको म अभागि टुहुरा
तिम्रै प्रेमको कात्रोमा म बल्दोरहेछु

बाँच्दै पनि म कहाँ बाँचे र!
पीरै पीरको पहाड म पाल्दोरहेछु
सपनाको भारी म एउटा विवश प्रेमी
तिम्रो तस्वीर सजाएर म आफुलाई बाल्दोरहेछु

देखे जति सबै सत्य कहाँ हुन्छ र!
तिमीलाई पाएको दिवास्वप्न सधैं म देख्दोरहेछु
दोबाटोमा मरेको म एउटा नांगो लाश
तिमी हिड्ने सबै मूलबाटो म छेक्दोरहेछु

गजल - "तिम्रो दैलो ढुक्दिन म" - बज्र कुमार राई

शीर काटेर भूईमा ढलोस् तिम्रो सामु झुक्दिन म
यो रोगभोग नै प्यारो मलाई तिम्रो दैलो ढुक्दिन म

जति भाग्छु उति खेद्छौ सुँघ्दै मेरा पाइलाहरु
भैगो अब थर्थराउँदै दुलोभित्र लुक्दिन म

तिम्रो नामले चोट दियो खोटो भाग्य भोग्दै जाँदा
आकशतिर मुन्टो फर्काइ आफ्नै अनुहार थुक्दिन म

जोड्यौ मात्र सधैं मलाई ब्याजको स्याज गनिगनि
घटाई हेर बहीखातामा कत्ति पनि चुक्दिन म

सपनाको भरीया भएँ यो जिन्दगी भोग्दै जाँदा
आफ्नो धरातल बिर्सिएर जुनतारामा पुग्दिन म

गजल, "मेरो हालखबर," - बज्र कुमार राई

नसोध मेरो हालखबर घाँटी रेटी मर्दैछु साथी
आत्महत्या कबुल गरी माटो मुनि पर्दैछु साथी

साडेसातले समातेर ईज्जत लुट्न थालेपछि
भिड्दा-भिडदै फुत्किएर भीरबाट झर्दैछु साथी

ठुलाठुला सपना बोकी शहरतिर भागी हिंड्दा
आफ्नै लाशको मलामी बनेर गाँउतिरै सर्दैछु साथी

प्राणको भिख दिने आफ्नो मान्छे नभेटेपछि
सडिएको तनमनलाई फूलबुट्टा भर्दैछु साथी

नदिनु मलाई शब्दसुमन स्राधान्जलि अब रहेनौं भनेर
म त मदै बाँच्ने अभ्यास मात्र गर्दैछु साथी

गजल - "मैले सिकेको छु" - बज्र कुमार राई

कोही बिना मर्दै बाँच्न मैले सिकेको छु
कति काँडा मुटुबाट मैले झिकेको छु

यो दुनियाँ महँगो भो खुशी किन्नु पर्दा
कुहिएको सस्तो भाउमा म नै बिकेको छु

सपनाको हत्या भयो अन्तर्घाति आफ्नो हुँदा
भास्सिएको तिखो छुरा मैले झिकेको छु

मलामिको तांति छैन आफु एक्लै मर्दा
आगोमाथि चुपचाप जल्न मैले सिकेको छु

कर्म सधैं हारिरह्यो आफ्नो मन साटी हिड्दा
बदनामीको कालो दागमा म नै बिकेको छु

गजल - "मेरो लाश ढाल्यौ तिमीले" - बज्र कुमार राई

फुल्न थालेको जिन्दगी मेरो निमोठेर फाल्यौ तिमीले
रगत-आँसु चुसीचुसी मेरो लाश ढाल्यौ तिमीले

ध्वजा धवजा च्यातिएर तिमीलाई न्यानो बाँड्दै हिड्दा
मेरो शरीर लुछिलुछी आफ्नो आङ टाल्यौ तिमीले

तिम्रै निम्ति दु:ख-सुखको एक एक पाइ जोगाई दिंदा
पसिनाको कुम्लो कसी आफ्नो डेरा सार्यौ तिमीले

आफ्नो पींडा भुलेर तिम्रो अनुहार पढि हिड्दा
मेरो माया लुटीलुटी आफ्नो गर्जो टार्यौ तिमीले

रोग,भोक,शोकमा तिम्रै लागि रातदिन जग्राम बस्दा
रमितेको घुंईचो बीचमा काटिकाटी मार्यौ तिमीले

गीत - "किन बेग्लै लग्छ यो साँझ" - बज्र कुमार राई

तिमी हुँदाहुँदै मभित्र
किन एक्लो भएँ म आज
अतित पनि होइनौ तिमी
किन बेग्लै लग्छ यो साँझ

तिम्रो नामको मदहोशीले
कहाँ सबै रात कटाउछ र!
म पगल प्रेमी हुँ भन्दै हिड्दा
कसले मलाई बचाउछ र्

अति नै भो तिम्रो माया
नरम नरम बिश झैं लाग्छ
नपिउनुथ्यो पिइसके
पिइरहन नै बेश लाग्छ

कसरी म त्यगौ तिमिलाई
आत्म मेरो ठेश लाग्छ
मुटुभरी नशाभरी तिमीलाई नै
बगाई रहन बेश लाग्छ

कविता - "विडम्बनाको आव्हान" - बज्र कुमार राई

देख्दा देख्दै नदेख्ने भएछन
माटोको सपथ खानेहरु
लेख्दा लेख्दै नलेख्ने भएछन
देश लेख्ने कलमहरु
गाउँदा गाउँदै नगाउने भएछन
माटोको गीत गाउनेहरु
सुन्दा सुन्दै नसुन्ने भएछन
उन्मुक्तिको सपना बाँड्नेहरु
हरेराम! सबै सबै परजीवि भएछन
'नयाँ नेपाल' बनाउनेहरु।

अब खोइ!
कहाँसम्म हो
कतिसम्म हो
बलात्कार भोग्नु पर्ने हामीले।
हाम्रो आकाशमा
हाम्रै अस्तित्व लुछ्न
गिद्धहरु घुम्दोछन
हरेकपल हाम्रै खुम्चेको छातिमथि
हजारौं परचक्री सैनिकहरु
परेड खेल्दोछन्।
एम्बुसमय छ
सीमास्तम्भहरु
सयौं बन्करहरु तम्तयार छ युद्धमा
हाम्रो टाउको गोलाबरुद्ध सामुन्ने छ
कति तर्सनु शसंकित मन?
कति मर्नु जिउदै?
कति खुमच्याउन दिनु देशको भुगोल?
कति देखाउनु बिन्तिपत्र अनुहारहरु?

ओ परजीवि महाशय!
खोइ कहाँ बुझ्यौ इतिहास?
कहाँ बनायौ देश?
कहाँ बच्यौ अखण्डता?
कहाँ भयो एकता?
अब,
हमी कति सहुँ-
आजसम्म तिमी आफैंले नबुझेको
पण्डित्याईं र पुराण श्लोकहरु।
भो अब अति भो!
सगरमाथा लत्याएको पनि
बुद्ध सटिएको पनि
आउ एसपटक,
हाम्रा पाइलाहरुले भुगोल सिमांकित गरौं।

कविता - "म यसरी आउँछु" - बज्र कुमार राई

म
तिम्रो जीवनमा
आकाशको जुनतारा लिएर आउने होइन
न त वसन्तको पालुवा भएर नै आउँछु
अौन त पक्कै आउँछु-
हावाको मन्दमन्द गति भएर आउँछु
खोला सुसाएको चाल भएर आउँछु
खोल्छाको कलकल आवज भएर आउँछु
त्यो बेला-
मलाई मनभित्र कैद गर्न खोज्ने छौ
मलाई स्पर्शमा बाँध्न खोज्नेछौ
मलाई तस्विरमा सजाउन खोज्नेछौ
अहँ सक्दैनौं तिमीले
मेरो दुकदुकी समाउन
तिम्रो लाख कोशिश असफल हुनेछन्।
म तिम्रो जिवनमा
लालिगुरांसको जंगल फुलेर आउने होइन
न त सेताम्य काँस फुलेर नै आउँछु
आउन त पक्कै आउँछु
क्षितिजमा बिदाइको घाम भएर आउँछु
त्यो बेला-
मलाई समाउन खोज्नेछौ
मलाई बटुल्न खोज्नेछौ
मलाई स्विकार्न खोज्नेछौ
अहँ सक्दैनौं-
मलाई माया गर्न।
चाहेजति नै खोज मलाई
तिम्रो छट्पटीमा..
तिम्रो विवशतामा....
मलाई प्यासमा पिउन खोज्यौ भने
म फेवाताल भएर आउँछु
मलाई आँखामा रसाउन खोज्यौ भने
म बर्सात भएर आउँछु
मलाई निकाल्न खोज्यौ भने-
तिम्रो मन-मस्तिश्कबाट
म हरपलको याद भएर आउँछु
जतिसुकै भाग तिमी
मेरो स्म्रितिको दु:खाईबाट
म
तिम्रो हरेक पाइलाको
अघिल्तिर उभिंदै आउँछु
म यसरी आउँछु
तिम्रो जिवनमा
जन्मान्तरको प्रेमी भएर.....

कविता - "तिमी गएपछि" - बज्र कुमार राई

दिनलाई रात बनाउँदा
रातलाई दिन बनाउँदा
जति अवमुल्यांन हुन्छ समयको।
हो हामी त्यस्तै भएका छौं
तिमी गएपछि......

सुनेको मात्रै हो-
यता हामी निदाउँदा
त्यता तिमी उठ्छौ रे!
यता हामी ब्युँझदा
त्यता तिमी सुत्छौ रे!
त्यसरी पो जम्काभेट नहुदोरहेछ हाम्रो।
कुनै पनि समयमा।
हो हामी त्यस्तै भएका छौं
मनको सम्पर्कमा जोडेर तिमीलाई
छाताछुल्ल पोखिएका छौं
तिमी गएपछि......

गाउँघरतिर तिमीलाई-
दाउरा-घाँसको गुनगुननाइमा खोज्यौं
आलो-पालोमा खोज्यौं
हरेक उत्सवमा खोज्यौं
तर तिमी कुनै ढोल-झ्याम्टा र सनाहीमा थिएनौं
बाँसुरीमा थिएनौं
मादलमा थिएनौं
बिनायो\ मुर्चुङा
अनि सारंगीमा पनि थिएनौं
हो,हामी यस्तै आशे भएका छौं
तिम्रो अनुपस्थितिको।
तिमी गएपछि......

शहरतिर तिमीलाई-
भेडेटार आँखाहरु उचालेर हेर्यौ
तिम्रो पौरखका सुन्दर वस्तिहरु।
त्यहाँ थिएनौं तिमी
धरान भएर बाँचिरहेको।
तिम्रो सम्झनामा अझै चियायौं
फेवातालको छातिमा
मनोरम द्रिश्यहरु
त्याहाँ पनि थिएनौं तिमी
पोखरा भएर बाँचिरहेको।
हो हामी सधैं त्यस्तै देख्न खोज्छौ तिमीलाई।
तिमी गएपछि.....

जोरीपारी
हाम्रो पाइला छेकेर भन्छन्-
"अब यो तेरो बाटो होइन"
वैरीहरु
बन्दुक तेर्साएर भन्छन्-
"अब यो तेरो माटो होइन"
हेर त! कति अभाव छ तिम्रो।
तिमी गएपछि......

कुरा सत्य हो-
तिम्रो आवाज
कताकता जुन्जे जस्तो त लाग्छ
तर हामी उठेको जुलुसमा तिमी पुगेनौं।
तिमी तम्तयारी छौ जस्तो त लाग्छ
तर हामी शहिद हुनुको संख्यामा तिमी गनिएनौं।
यसरी तिमी जाने त गैहाल्यौ.....
हामिलाई त
आजको तुवालो र बादलहरुसँग
लड्दै-भिड्दै
भोलिको सुर्योदय सुनौलो उदाउनु परेको छ।
तिमी गएपछि......

कविता - "विश्वास" - बज्र कुमार राई

देखिदैन हावा
हुरीबतास भएर आउँछ
आँधितुफान भएर आउँछ
वरपिपल हामी ढल्नु हुदैन
पातहरु त हजारौं झर्दै गर्छ।

म एउटै चौतारीमा
तिम्रो अनुहारको ठिक सामुन्ने
रोपिएर हुर्किएको तिमीसँगै।
तिम्रो हरेक छायाँमा
झ्यामिंदै\खापिंदै
तिमीसँग एकाकार भएको छु।
तिमी कदापि
कतै जानै सक्दैनौं
मेरो अस्तित्व छुट्याएर
मेरो दुनियाँभन्दा बाहिर।

संकट हो-
चक्कुभन्दा तिखो भएर आउँछ
खुकुरी\कट्टीभन्दा धारिलो भएर आउँछ
तरबारभन्दा लामो भएर आउँछ
गोलिभन्दा छिटो भएर आउँछ
हामी थोरै पनि-
हच्किनु हुदैन
आत्तिनु हुदैन
डराउनु हुदैन
लड्दै हिड्नु पर्छ हामी।
किनकि,धार मेटिन्छ
गोलि सकिन्छ
तर हामी सकिदैनौं
हाम्रो साथहरुबाट।

अजम्बरी यथार्थ होइन-
चोट लाग्छ
पींडा हुन्छ
भलै हामी सकिन्छौं
रहरलाग्दो स्पर्शबाट।

कथांङ्ग कदाचित
सकिंए भने म मात्रै
तिमीलाई राखेर हिउँको घरभित्र
म आत्म
तिम्रो शरीरमा
ओठ जोड्न आइ नै रहन्छु।

मलाई
जीवन मरेर
हामी मर्छौ भन्ने
पटक्कै विश्वास लाग्दैन।
मानौं म अतिवादी बिरोधि हुँ।
त्यसर्थ,
हामी छुट्दैनौं \ टुट्दैनौं
मर्दैनौं \ घट्दैनौं
कुनै सपनाहरुबाट।
कुनै सत्यहरुबाट।

कविता - "प्रेम" - बज्र कुमार राई

मन अशान्त छ
आँखा लठ्ठै मातेको छ
निंदाउदैन मस्तले ज्यान
देख्छ दिवास्पप्न
बगाएर आँशुको खहरे।

चाट एकार्कालाई
नतङ्ग्रेको पाठापाठी
गोजिमा तस्वीर बोकेर।
प्रतिज्ञा गर
सपथ खाउ
प्रशंशा गर्दै-
रुपको....
स्वरको....
ब्यबहारको.....
बिर्स सामाजिक नीति-नियम
बिर्स थुप्रै भोलिहरुसँग लड्दै बाँच्नु पर्छ भन्ने पनि।
मिसाउ दुधमा पानी मिसाए झैं
एकार्काको आत्मलाई।
र,संभोग गराउँदै
जन्माउ खिलपल्टेको अनगिन्ति भविश्य
क्यान्सरमय बाटाहरु खन्दै।

अन्धा छ रे प्रेम!
लाटो\बहिरो
र,उत्ति नै असहाय पनि।
एकार्काको भाषा बुझ
छल \ढाँट आफुलाई
लुकाउ \ छोप आफुलाई
छर्लङ्ग डोकोभित्र।
बटुवालाई रमिता देखाउँदै।

जोड दुइ जिन्दगी
मनाउ उत्सव पहिलो भेटको
र, भोग्दै जाउ-
घ्रिना\पश्चताप
अन्योल \दोषारोपण
त्यस्तै आदि आदिको
एकबारको जुनिमा
खुशीको फूलबारीमा
आगो लगाउँदै।

आगो न हो-
सल्काई मात्र देउ
आफैं दन्किन्छ दन्दनी।
विश्वास र भरोसाको पाटा कालो बनाउँदै
त्यसैमा बेनाम जल्छौ\मर्छौ
तर प्रेम शहिद हुंदैन

अनि एकार्काको स्वादमा
खुर्सानीको भात खान पनि नछाड।
ओ प्रेम!
अर्को एक जोडी
त्यही आगोमा हाम फाल्न तयार छ।
हो त साँच्चै!
प्रेम अंअर छ!?
प्रेम महान छ!?

कविता - "समर्पण" - बज्र कुमार राई,

रातो गुलाब देखाउँदै
प्रस्ताब राख्छन प्रेमको।
सुन्दर बगैचाहरु
बारम्बार मलाई।
म एक \ दश \सय बार
तिरस्कार गर्छु!
तिरस्कार गर्छु!!

म बजारीया रंगभन्दा टाढा छु
मलाई त सुनाखरी नै आत्मीय छ
त्यही मेरो स्विकार्य फूल हो।


मेरो प्यास
कताकता बुझे जस्तो गरेर
हत्तारिदैं पछ्याउछन
सङ्लो खोलाहरु
म अन्त्यैतिर मोडिन्छु।
मलाई प्यास धाउनेहारुसँग
असाध्यै डर लाग्छ।
म एउटा रोजाइको निम्ती उपवास बस्दैछु।

गन्हाउँदै
सुगन्धको खोजिमा
मलाई झुठहरुले छोपिदिएकै होस्
म त भावनामा
संसार भुल्ने मान्छे
जो हो एक नै हो-
उसैको श्वासप्रश्वासमा
आफ्नो प्राण खोज्छु।

आबश्यकता हो
सहयात्रीको
अभाब होइन
अंगालोमा बाँध्नेहारुको।
खोजे जस्तै गरेर
रोजे जस्तै देखाएर
बाँधिए जस्तै भैइ दिएर
मिलाई दिन्छु अलिअलि तन-मन त के भो!
मलाई अर्काको सन्तुस्टी मन पर्छ
पग्लियोस धेरै नशाहरु.....
म आफैंलाई ढाँट्दै
कसैमा समाहित भैरहेको हुन्छु।

टुहुरालाई राजा बनाएर
वेसंस्कार
वेअर्थ
म गर्व गरिरहेको हुन्छु।
थाहा छैन-
म उसको आँशुसँग खेलिरहेको हुन्छु।

आउ सम्बन्ध जोड्न खोज्नेहरु हो!
म सपना बाँड्न सिकाउँछु
मुर्ख बनाएर टुहुरालाई
म चरित्र लुकाउन सिकाउँछु
म भनी दिन्छु-
नीहुँ कोट्याएर्....
हो हो हो,मा नै हो!
तिम्रो मन लुट्ने
म जस्तो हुँ नौटंकी
तिम्रै लागि हुँ
तिमी बाहेक
मेरो कुनै सपना छैन।
जे जे सोच-
त्यो त तिम्रो कुरा
मैले सिंहासन तिमीलाई दिएकै हुँ।
मेरो नाटक तिमीमा समर्पण छ।
म तिमीमा समर्पित छु।
नरोक मलाई
नछेक मलाई
बग्न देउ मलाई
तिमीभित्रको बाटो भएर .....
हरपल हरपल

कबिता - तिमि उभिन्छौ - बज्र कुमार राई

कविता!
तिमी उभिन्छौ
हरेक साँझ
बाध्यताको दुलही बनेर
क्रित्रिम हाँसो हाँस्दै
सुन्धारामा
रत्नपार्कमा
या ठमेलको ब्यस्त फुटपाथमा
कति कति धाउछन्-
जुवाडे,जड्याहा,भलादमी
र,उन्माद बैशका कलिला अनुहारहरु
अनि वार्गेनिङ् गर्छन्
एकछिनको ओछ्यानका लागि
तिम्रो मोलको।
भैगो यो बेला-
म आफैंले आफुलाई
बेच्नुको अर्थ सोध्दिन
तिमीलाई।

कविता!
तिमी छ्यापछ्यापती क्याबिनभित्र
आँशुको मुहान थुनेर
तान्छौ क्यान्सरको सर्को
रित्याउँछौ नशाका शिशिहरु
र,दिउँसै रात पारेर
जिउँछौ शहरीया जिन्दगी।
भैगो म लथेब्रो मान्छे!
तिम्रो उमेर र बैंश सोध्दिन।

कविता!
तिमी प्रेमलाई विश्वास गरेर
बेचिन्छौ बम्बईमा
आफ्नै प्रेमीबाट।
त्यो यातनाको शिविरमा
तिमी पाउदैनौ
बिष पिउनलाई
तिमी भेट्दैनौ
डोरी झुण्डिनलाई।
या कुनै पनि मौका पाउदैनौ
आफुलाई मार्नलाई।
भैगो
म समवेदनाहीन मान्छे!
तिम्रो पीडासँग लडदिन।

कविता!
तिमी बिदेसिन्छौ-
भोलिका सुन्दर सपनाहरुको
रोमान्चक तस्वीर बोकेर
खतामा(अरबी भाषामा नोकर्नी)बस्न
मरुभुमितिर।
अनि,भोग्छौ-
डोल्मा,कमला,सरिताका
साक्षात् कथाहरु....
भैगो
म आफ्नै देशभित्र निर्वासित मान्छे!
तिमीसँग तिम्रो देश सोध्दिन।

कबिता, जिउँदो मुर्दा,- बज्र कुमार राई

जब घाऊ उम्लेर छातीभित्र
आँखाबाट पोखिन छाड्छ
त्यहाँ भयानक सपनाहरु
पिरोलिन्छन् \मडारिन्छन्
बिछोडिंदै बिखण्डनमा
जिवनका प्रश्वासहरु!

भित्रभित्रै-
ठोकिन्छन्
लड्छन्
मर्छन्
कुहिन्छन्
बाफिन्छन्
र,बाटो छेकेर
प्रत्येक अबयवमा
विस्फोट हुन्छन्
छाति फुटाउँदै
ज्वलामुखि भएर।

त्यो
रातो-पहेंलो
रगत र पीपको लेदो
निस्तेज आगो भएर बग्छ
कयौं खुशीको फूलबारीलाई
मरुभूमि बनाउँदै।
अहँ,निभ्दैन त्यो-
त्यो बेला
समुद्र फर्काएर त्यो माथि
बगाई नै दिएपनि।

त्यो त-
जिउँदो मुर्दाको विनाशकारी सपनाहरु हो
किन्चित सुन्दैन-
चाहे जति नै सुनाउ
जिवन दर्शनका माहापुराणहरु।

अझै बिन्ति छ!
त्यो सानो घाउ
फुट्न देउ \बग्न देउ
निचोरिन देउ \निको हुन देउ
बरु, घाउको स्पस्ट खाटाहरु नै सही
चोट सहनेहरुको
पीडा भोग्नेहरुको
श्वासप्रश्वास नरोकी देउ
उसैको छातिभित्र पसेर।

कविता - "माग्नेले" - बज्र कुमार राई,

माग्नेले भन्यो-
म कवाडी हुजुर!
खाली शीशी,पुरानो कागज
फलाम,प्लाष्टिक्,जुत्ता-चप्पल
तपाईं दीहाल्छ त
हामी लीहाल्छ।
मैले भने-
ला लैइजा.....

आज खाली आयो
काँधभरी लिएर गयो
भोलि बोरा लिएर आयो
बोराभरी लिएर गयो
पर्सी गाडी लिएर आयो
गाडिभरी लिएर् गयो
निकोर्सी नकाब लगाएर आयो
पेस्तोल तेर्साएर गयो
फेरी आयो-
ज्यान मारेर गयो
बल्ल पो!
म त्रस्त भएँ
भावविव्हल भएँ
माग्नेदेखि।

दिन बिते
हप्ता बिते
महिना बिते
बर्ष बिते
भनौं त-
दशक बिते
शताब्दी बिते
यसरी तर्साउँदै
लुटेको माग्नेले।

अहिले त-
दिन बद्ल्यो
घाम बद्ल्यो
रात बद्ल्यो
बात बद्ल्यो
यसै भन्छन भन्नेहरु।
तर म भन्छु-
किन बद्लेन माग्नेलाई दीरहने
मेरो आफ्नो मन?
किन बद्लेन माग्नेप्रतिका दृष्‍टिकोणहरु?
खोइ कहाँ बद्ल्यो
बद्लाईएका घामजुनसँगै विचारहरु?

अहिले त-
यत्रतत्र छरिएकाछन माग्नेहरु
जबरजस्ती माग्छन् \लुट्छन्
बन्दुक तेर्साएर
बम देखाएर
माग्दा पनि\ लुट्दा पनि
चेलिबेटी पो माग्छन्
दाजुभाइ पो माग्छन्
भन्छन्-
बम्बैबाट तनखा पठाई लिन्छ
कोइलाखांदमा जागिर लगाई हाल्छ
अझ भर्खरै त!
देशको सीमाना पो लिएर गयो
भन्छ-
यो नदी
यो झरना
यो हिमाल
यो पहाड
यो मैदान
अब उसको भयो रे!
कसले दियो!?
यो मेरो आस्था, जीवन र ईतिहास
कसले बेच्दैछ!?
दुई लाख रोपनी मेरो भूगोल
अहिले त-
मेरो रगत उम्लिरहेकोछ
आउ जवान छातीहरु हो!
मेरो मुटुको गति छाम्न
कतै नबितोस् समय
ढिला भएर।
आफ्नो धर्ती खोस्न
माग्नेसँग।

कविता - "तिमी" - बज्र कुमार राई

तिमी
देश खोज्ने मान्छे
देश लुटेर \ लुटाएर छातीमा
जित्न नखोज ओखलढुंङा
केही जित्दैनौं
कतै जित्दैनौं
भोगेकाछौ\ भोग्नेछौ
देखेकाछौ\देख्नेछौ
सिद्धिचरणका क्ष्तविक्षत् लाशहरु...
र,एकतमास रुनेछौ
पश्चातापका आँशुहरु.....

तिमी
धेरै खेल्यौ
गोलाबरुदसँग
जहाँ पनि
जहिले पनि
मार्यौ\मर्यौ
सुकोमल मान्छेका
दर्दनाक मृत्‍युहरु...


यतिखेर म-
कसलाई दिउँ?
शरबिहीन लाशहरु....
कसलाई मागौ?
कति मागौ?
औठाछाप भर्पाइसँग साटिएका
बहकाउ जिन्दगीहरु...
कसलाई सुनाउँ-
लिवाङ्गका जिउँदो कथाहरु....

तिमी आइन्दा-
मार्न,मारिनु हुँदैन
रोल्पामा
रुकुममा
हुम्लामा
जुम्लामा
वा राजधानीको व्यस्त सडकमा
धेरै भो,
अब त छोड
सेतो बाघ ओढार पस्न
र,कुखुराको उमेर बाँच्न पनि

तिमी
फर्क-
तिम्रो जीवन माफी तिमीलाई
अनि,निर्ढुक्क निदाउ
निदाउन देउ
यतिन्जेलका भयभीत रातहरु...
र, एउटै आस्थामा एकाकार भएर
निर्माण गरौं-
अर्को युग
देशभित्रै
उन्मुक्तिको।
आत्मसम्मानको।
त्यो पूर्णत: शाश्वत् नेपालीको।

कविता - "फरक" - बज्र कुमार राई

म
तिम्रो प्रेमको अनुभूतिमा हराउँछु
तिमी
मेरो पुश्ट छातीमा खेल्छौ
र,बर्णन गर्न थाल्छौ-
रेशमी बाल...
म्रिग नयनी आँखा...
मोती जस्ता दन्त...
पार्वती जस्ती...
मेरी प्राण प्यारी...
आदी आदी

म
तिम्रो प्रशंशाको सागरमा डुब्छु
अनि कल्पन्छु-
सुन्दर भविश्यका
साँचो सपनाहरु...
मानौं म नै संसारकी शौभाग्यशाली!
म
तिमीसँग भाग्य र भविश्य जोडेर
समाहित हुन्छु
एकबारको जुनि
तिमीमा समर्पित गर्दै।

तिमी
मेरो चालढाल र बत्तिस लक्षण खोज्दै
औला ठड्याउछौ
मेरै चरित्रमा।
म
तिम्रो रगतको डल्ला हुर्काउँछु
तिमी हान्छौ लात पेटमा।

म
लम्पसार पर्छु सैयौं पटक
मृत्‍युको आँगनमा
तिमी घ्वारघ्वार्ती निदाउछौ
मस्तीको ओछ्यानमा।

म
सहन्छु-
त्यही नकचरो मुखबाट
पापिश्ट सोचाई र गालिहरु
तिमी उखाल्छौ जगल्टा
त्यही रेशमी कपालको।

म
तिम्रो सफलता र चिरायूको निम्ति
ब्रत राखेर
मन्दिर धाउँछु
तिमी लागेर लैइलैइमा
सल्किन्छौ
चरित्रहीनसँग
र,पर्छौ बेघरबार
मलाई नै।

म
तिम्रो लालाबालाको निम्ति
रगत आँशु बेचेर
चिचिपापा,नानाको
चाँजोपाँजो मिलाउँछु
तिमी जमेर खाल
धोकेर झोल...
फुर्ती लगाउछौ
बेशरम।

म
तिम्रो खुट्टा धोएको पानी पिएर
मर्नलाई छट्पटाइ रहेकी हुन्छु
तिमी संकट टरेको खुशी मान्दै
अर्किलाई सिन्दुर-पोते तयार पार्छौ।

यथार्थमा-
म
हरपल मरिरहेकी हुन्छु
तिमी बेफिक्री बाँचिरहेको हुनछौ।
यही हो नतिजा
मेरो प्रेमको...

कविता - "प्रश्नलाई प्रश्नहरु" - बज्र कुमार राई

प्रश्नलाई मेरो प्रश्न
किन थुप्रिन्छौ प्रश्नहरु!
मेरो राजधानीको सडकमा
फालिएका अलपत्र फोहोर जस्तो
दुर्गन्धित
असभ्य
असह्य
र,निर्लज्ज आदत भएर।

मेरो छातीमा
छरपश्ट कुहिएका प्रश्नहरु!
किन गलेनौं?
किन थाकेनौं?
मेरा शालिन बिचारहरुबाट।


मैले बुझेको सत्य त
प्रश्नहरुको जन्म
उत्तरहरुको गर्भबाट हुन्छ।
तर किन!
अनुत्तरीत भएर प्रश्नहरु
ममाथि नै आइलाग्छौ?
म कहाँ खोजौं?
याबत् उत्तरहरु
गलत र बेमेल समिकरणबाट सोधिएका
अनगिन्ति धारे प्रश्नहरुको।

मेरा बिरुद्धका
निरंकुश प्रश्नहरु!
तिम्रो निचोराइमा
म निरीह बन्द बन्दै
किन लगाउछौ उर्दी सडकमा?
मेरा पेटहरुको खिल्लि उडाउदै।

होशियार प्रश्नहरु!
म तथ्य-प्रमाणहरु जलाएर
उत्तरहरुको छातीमाथि
निर्वाद तिम्रो खोजिमा छु

म उत्तरहरु!
दुलोभित्र भेटिएको
सद्धाम हुसैन होइन
र,म होइन-
भिडियो टेपको विन लादेन पनि।

प्रश्नहरु!
म फाँसिश्ट होइन
र, म होइन-
असमाजिक,कुसंस्कारी
मतलवी र व्यभिचारी पनि।
तर किन!
बुझेर बुझ्दैनौं
मेरा प्रश्नोत्तरहरु
निर्दयी प्रश्नहरु!???

गित , ए चोटहरु हो

ए चोटहरु हो ! बढ्दै आउ अझै
म त आज दु:खाइको पहाड बनेकोछु
मलामीको खाँचो हुन्छ यो शाहरमा
मैले त आफ्नो चिहान आँफै खनेकोछु

ए घाऊहरु हो ! पाक मभित्र या बाहिर
म त आज घिनलाग्दो बाँचेकोछु
मुर्दा जिवन बाटोमा तेर्साएर
अलिकति ढुकढुकीलाई आफुसँग साँचेकोछु

ए तिरस्कारहरु हो ! हाँस ममाथि
म त तिम्रा लागि उपहास भएकोछु
जलाउन दनदनी जिउँदो चिता मेरो
म त तिम्रा लागि कयौं पटक सती गएकोछु