यो कुष्ट जीवनमा
तिमी वसन्त आयौ
तिमी
कहिल्यै समयान्तरमा
ठोक्किएर।लडेर
बिर्सिएर प्रेम
आँधितुफान नहुनु भोगाईमा।
नउडाउनु भरोसाका छानाहरु
उताकतै नाआउनु साइफन
नउराल्नु शान्त समुद्रका छालहरु
नबगाउनु
यो जिर्ण जीवन
हिड्दै गरेको सडकबाटै।
यो बाँझो तिर्खाहरुमा
तिमी
बाँध फुटेर
नउर्लनु
नडूबाउनु डूबेर
शौभाग्यवस बाँच्दै गरेको जिन्दगी।
नधमिलिनू मुहान तिमी
बगिरहनु अबिराम
रक्तनलीहरुमा।
यो कठांग्रिएको आस्थामा
तिमी
रोगमा
भोकमा
शोकमा
सम्पूर्णतामा
प्राण बनेर आयौ
तिमी
नआत्तिनु
नमात्तिनु
नतात्तिनु
जीवनको हरेक दुरदशाहरुमा।
यो जीन्दगीको एउटै र
एकबारको यात्रामा
कथांकाल साथ छाडीहाले भने मैले
जलाई दिनु मलाई
कुनै अस्तु अवशेष बाँकी नरहोस मेरो
तर जल्दा नै पनि
सकिंदा नै पनि
तिम्रो स्मृति
तिम्रो प्रेम-सागर
यो तिम्रो गुणै-गुणले थिचिएको
पिरिएको
आफैंभित्र छ्ट्पटाइरहेको
अपुरो \ अधुरो
आत्म मेरो
तिमीप्रतिको समर्पणबाट
जलेर
कसरी सम्झिन्छ होला र।
हगि प्रिय?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment