कविता - "प्रेम" - बज्र कुमार राई

मन अशान्त छ
आँखा लठ्ठै मातेको छ
निंदाउदैन मस्तले ज्यान
देख्छ दिवास्पप्न
बगाएर आँशुको खहरे।

चाट एकार्कालाई
नतङ्ग्रेको पाठापाठी
गोजिमा तस्वीर बोकेर।
प्रतिज्ञा गर
सपथ खाउ
प्रशंशा गर्दै-
रुपको....
स्वरको....
ब्यबहारको.....
बिर्स सामाजिक नीति-नियम
बिर्स थुप्रै भोलिहरुसँग लड्दै बाँच्नु पर्छ भन्ने पनि।
मिसाउ दुधमा पानी मिसाए झैं
एकार्काको आत्मलाई।
र,संभोग गराउँदै
जन्माउ खिलपल्टेको अनगिन्ति भविश्य
क्यान्सरमय बाटाहरु खन्दै।

अन्धा छ रे प्रेम!
लाटो\बहिरो
र,उत्ति नै असहाय पनि।
एकार्काको भाषा बुझ
छल \ढाँट आफुलाई
लुकाउ \ छोप आफुलाई
छर्लङ्ग डोकोभित्र।
बटुवालाई रमिता देखाउँदै।

जोड दुइ जिन्दगी
मनाउ उत्सव पहिलो भेटको
र, भोग्दै जाउ-
घ्रिना\पश्चताप
अन्योल \दोषारोपण
त्यस्तै आदि आदिको
एकबारको जुनिमा
खुशीको फूलबारीमा
आगो लगाउँदै।

आगो न हो-
सल्काई मात्र देउ
आफैं दन्किन्छ दन्दनी।
विश्वास र भरोसाको पाटा कालो बनाउँदै
त्यसैमा बेनाम जल्छौ\मर्छौ
तर प्रेम शहिद हुंदैन

अनि एकार्काको स्वादमा
खुर्सानीको भात खान पनि नछाड।
ओ प्रेम!
अर्को एक जोडी
त्यही आगोमा हाम फाल्न तयार छ।
हो त साँच्चै!
प्रेम अंअर छ!?
प्रेम महान छ!?