कविता - "फरक" - बज्र कुमार राई

म
तिम्रो प्रेमको अनुभूतिमा हराउँछु
तिमी
मेरो पुश्ट छातीमा खेल्छौ
र,बर्णन गर्न थाल्छौ-
रेशमी बाल...
म्रिग नयनी आँखा...
मोती जस्ता दन्त...
पार्वती जस्ती...
मेरी प्राण प्यारी...
आदी आदी

म
तिम्रो प्रशंशाको सागरमा डुब्छु
अनि कल्पन्छु-
सुन्दर भविश्यका
साँचो सपनाहरु...
मानौं म नै संसारकी शौभाग्यशाली!
म
तिमीसँग भाग्य र भविश्य जोडेर
समाहित हुन्छु
एकबारको जुनि
तिमीमा समर्पित गर्दै।

तिमी
मेरो चालढाल र बत्तिस लक्षण खोज्दै
औला ठड्याउछौ
मेरै चरित्रमा।
म
तिम्रो रगतको डल्ला हुर्काउँछु
तिमी हान्छौ लात पेटमा।

म
लम्पसार पर्छु सैयौं पटक
मृत्‍युको आँगनमा
तिमी घ्वारघ्वार्ती निदाउछौ
मस्तीको ओछ्यानमा।

म
सहन्छु-
त्यही नकचरो मुखबाट
पापिश्ट सोचाई र गालिहरु
तिमी उखाल्छौ जगल्टा
त्यही रेशमी कपालको।

म
तिम्रो सफलता र चिरायूको निम्ति
ब्रत राखेर
मन्दिर धाउँछु
तिमी लागेर लैइलैइमा
सल्किन्छौ
चरित्रहीनसँग
र,पर्छौ बेघरबार
मलाई नै।

म
तिम्रो लालाबालाको निम्ति
रगत आँशु बेचेर
चिचिपापा,नानाको
चाँजोपाँजो मिलाउँछु
तिमी जमेर खाल
धोकेर झोल...
फुर्ती लगाउछौ
बेशरम।

म
तिम्रो खुट्टा धोएको पानी पिएर
मर्नलाई छट्पटाइ रहेकी हुन्छु
तिमी संकट टरेको खुशी मान्दै
अर्किलाई सिन्दुर-पोते तयार पार्छौ।

यथार्थमा-
म
हरपल मरिरहेकी हुन्छु
तिमी बेफिक्री बाँचिरहेको हुनछौ।
यही हो नतिजा
मेरो प्रेमको...