कविता, समयको बोधार्थ,- बज्र कुमार राई

समय!
गरीबको भावनासँग
समर्पित माया गाँसेर
बारम्बार र बारम्बार
बलात्कार गर्यौ-
बिच सडकमा तिमीले
सोझा,निमुखा र निर्धाहरुको।

ति निर्मम रातहरु उज्यालै छन्
ति निर्दोष अत्या\आत्महत्याहरु आलै छन्
कहालीलाग्दो आँखामा-
जवान छोराहरुको घाँटीमा
इराक रेटिनुभन्दा विभत्श्य
शरीर काटिए,मारीए

कति डांडापारीका घामजुनहरु
दिदीबहिनी र नाबालकहरु
क्षत् विक्षत लाश भए
कति जले निमेषभर
घर,गाँउ-बस्ती र मान्छेका सदरमुकामहरु।
साँच्चै त्यो-
भोगाइ र दु:खाइमा
हिरोशीमा र नागाशाकीभन्दा कहाँ कम छ र!

समय!
भो नाऔ-
मान्छेको विचारमा देश खोस्नलाई
गोलाबरुद्, बम विस्फोट भएर।
बाँच्न देउ-
विधुवीको भोको जिन्दगी
हुर्कन देउ-
खोलेफांडोले आधा पेट अघाएर
सुँक्सुकाउँदै निद्रा खोजिरहेका
त्रसित लालाबालाहरुलाई।
मर्न देउ-
उमेरभरको सहज म्रीतु
चहुरी अनुहारहरुलाई।

समय!
भो कहिल्यै नाऔ
यताकतै पनि
कुनै वाद प्रतिवाद बोकेर
नगर-
बहुला अतिक्रमण
मान्छेको गतिशिल क्रमिकतामा।
नमाग-
कुनै संकल्पमा
बलिदान र शाहदतहरु।
अब हामी
युगान्तरको पछौटे बिमार मारेर
हातेमालो गाँस्न चहन्छौं
हामी शान्तिदुत भएर
तिम्रो गतिमा डौड्न चाहन्छौं
समय्!
तिमी साधुवाद!!!
समय!
तिमी जिन्दवाद!!!